Chili & Argentinië

Op 14 november was het eindelijk zover! Het grote Latijns-Amerikaanse avontuur ging beginnen! Daar stond ik dan op Schiphol met een veel te volle backpack (niet handig, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik alles wat ik mee heb nodig zal hebben;)). Na een tussenstop in Buenos Aires en een heenreis van 18 uur kwam ik aan in Santiago de Chile. Nadat ik verrassend makkelijk de douane doorkwam (ik had Amerikaanse praktijken verwacht, maar niks was minder waar - de douanier keek me even diep in de ogen, de stempel was gezet en ik kon gaan) was ik klaar om Chili te veroveren. 

Santiago
Om even luxe te beginnen, nam ik een gedeelde taxi naar het hostel voor de eerste 4 nachten. Ik had heel slim een party-hostel geboekt, want dat is zo lekker als je een jetlag hebt (haha niet dus, maar geen zorgen ik heb het gered). Ik heb in 4 dagen de stad Santiago verkend, hier heb ik een free-walking tour door de stad gedaan en ben naar de belangrijkste uitzichtpunten van de stad gegaan: de Santa Lucia heuvel en de San Cristobal heuvel. Vanaf deze uitzichtpunten zie je pas echt hoe groot de stad is (er wonen 7 miljoen mensen!), maar het historische centrum vond ik vrij klein voor zo een grote stad. Tijdens de free-walking tour ben ik een aantal mensen tegen gekomen die gingen raften en omdat ik de stad eigenlijk wel gezien had besloot ik om mee te gaan. Zo gezegd, zo gedaan! Hier hebben we geraft op de Maipo rivier. Ik ben, heel charmant en handig als ik ben, 2 keer als enige bijna uit de raft gevallen! Maar geloof me: ik kon er niks aan doen, ik denk dat het komt omdat ik helemaal achterin zat. Het was in ieder geval even een fijne ontsnapping aan de stad. 

Paaseiland
Op 19 november ben ik vervolgens naar Paaseiland gegaan, door de eilandbewoners ook wel Rapa Nui genoemd. Ik wilde hier heel graag heen om de Maoi´s die we allemaal van de foto´s kennen in het echt te bewonderen. Eenmaal aangekomen op Paaseiland (zonder grappen, dit was het kleinste vliegveld ooit) ging ik op zoek naar het hostel dat ik geboekt had. Het vliegveld is op loopafstand van de enige grote bewoonde plaats op Paaseiland: Hanga Roa. Dus in al m´n enthousiasme begon ik met backpack en al te lopen op zoek naar het hostel. Uiteraard kon ik het niet vinden en begon het ook nog eens te regenen. Gelukkig bleek de bevolking van dit prachtige eiland heel vriendelijk en stopte er iemand om te vragen waar ik heen moest en wat m´n naam was. Een beetje vreemd dat hij om m'n naam vroeg, maar toen ik beide had gegeven zei de beste man: spring maar bij mij in de auto dan zet ik je wel af, we stonden je al op te wachten op de luchthaven! Dit meeen je niet, was er door het hostel vervoer geregeld en ben ik gewoon keihard voorbij m´n eigen naam gelopen op de luchthaven en met de te volle backpack 20 minuten voor kak rondgelopen. Eenmaal aangekomen werd ik warm onthaald met een traditionele bloemenslinger (ik moet eerlijk bekennen dat ik even dacht dat ik op Hawaĩ was beland) en een stempel van Paaseiland in mijn paspoort. Dat mocht volgens de hosteleigenaar toch echt niet ontbreken.

De dag dat ik aankwam was er ´s avonds een optreden van het Kari Kari ballet. Ik werd een beetje huiverig toen het woord ballet viel, want normaal gesproken loop ik hier niet heel warm voor. Ik besloot toch te gaan en ik zal jullie vertellen: hier heb ik geen spijt van! Het was een hele indrukwekkende dansvoorstelling van de traditionele dans van Rapa Nui die tot op de dag van vandaag nog steeds beoefend wordt. 

Ik had in totaal 4 dagen op Paaseiland en aangezien het eiland net zo groot is als Texel besloot de Nederlander in me dat het een goed idee was om een mountainbike te huren voor 2 dagen. Man, man, man, dit bleek het slechtste idee ooit! Ik zal jullie vertellen waarom. Het begon allemaal rooskleurig, ik begon m´n fietstocht langs de zee, bergaf en wind mee. Perfect! Ik had de mooiste uitzichten en fietste naar Rano Raraku en Anakena! Wauw wat was dit indrukwekkend en prachtig tegelijk. Hier vond ik het Paaseiland zoals ik het herken van de foto´s. Het bestaat echt dacht ik nog! Inmiddels had ik er al 30km opzitten, begon de welbekende zadelpijn op te treden en moest ik nog 18km terug fietsen. Omdat de terugweg niet langs de kust liep had ik de stiekeme hoop dat de wind niet zo sterk zou zijn. Geen grappen, ik dacht dat ik het loodje zou leggen! Bergop en tegenwind, in plaats van vooruit te gaan rolde ik bijna achteruit. Er zat niks anders op dan te gaan lopen totdat het weer bergaf zou gaan. Gelukkig kwamen na 10 minuten lopen mijn redders in nood langs. Een auto stopte om te vragen of ze me met fiets en al mee konden nemen naar Hanga Roa, yes please! De fiets paste helemaal niet in de auto, maar daar wist de bestuurder wel raad mee. De wielen werden er afgehaald, het stuur werd gedraaid en hoppaa de fiets zat in de auto voordat ik met mijn ogen kon knipperen! Als ik hen niet had gehad was ik waarschijnlijk nu nog steeds met zadelpijn op Paaseiland een berg aan het beklimmen met een mountainbike in mijn hand.

Ik had de mountainbike voor 2 dagen en vond het zonde om hem de tweede dag stil te laten staan. Ik vroeg mezelf nog een keer af hoe ik dit eiland ooit met Texel had kunnen vergelijken, Texel is zo plat als een pannekoek en Paaseiland bestaat uit drie vulkanische gebergten! Lieve mensen mochten jullie ooit naar Paaseiland gaan, jullie zijn gewaarschuwd.. ik zou voor de quad of scooter gaan;). De tweede dag met wat gezonde tegenzin een iets kleiner rondje gedaan en naar A Kivi gefietst. Wederom heel indrukwekkend. Toen de dag voorbij was leverde ik de fiets met een grote glimlach in en heb ik genoten van de zonsondergang!

Mijn laatste dag ben ik naar de krater van Rano Kau en het dorp Orongo gelopen. Dit is een dorp met een hele interessante geschiedenis dat vroeger alleen in de lente werd bewoond. De cultuur van de Birdman werd hier uitgeoefend. Dit was een ceremoniële wedstrijd op Paaseiland. De cultus bestond uit een jaarlijkse competitie tussen mannen die namens voormannen van hun stam het eerste ei van de vogel Manutara van het nabijgelegen rotseiland Motu Nui moesten brengen naar het hoofdeiland, waarbij zij de klippen van de Rano Kau aan de zeekant moesten beklimmen tot aan de nederzetting Orongo. De mannen wachtten vaak dagen, soms weken tot de vogels op het eiland arriveerde. De man die als eerste terugkwam met het eerste ei van deze vogel vertegenwoordigde een jaar lang de veel geëerde God Make Make. In 1885 kwam er een einde aan deze jaarlijkse ceremonie. 

Na deze laatste dag was het tijd om weer terug te gaan naar Santiago de Chile. Ik werd afgezet op de luchthaven en kreeg hier nog en ketting met een Maoi eraan van de hosteleigenaar als aandenken aan Paaseiland. De bewoners van Rapa Nui zijn (heel terecht) erg trots op hun eiland en willen dit graag met iedereen delen! 

Pucon
Vanuit Paaseiland eenmaal terug in Santiago besloot ik gelijk door te gaan naar Pucon. Pucon staat bekend om de mooie omgeving en vooral om de Villarica vulkaan. Na een busrit van 12 uur kwam ik ´s avonds aan. Ik had eigenlijk nog niet bedacht wat ik hier ging doen, maar toen ik de volgende ochtend wakker werd bleek er een Vlaams meisje bij mij op de kamer te zitten. Zij gaf aan dat het moeilijk was om een activiteit te boeken als je alleen bent omdat het hoogseizoen nog niet begonnen was, maar dat zij die dag ging raften en dat ik misschien nog wel mee kon. Ik voelde er vrij weinig voor om zelf nog op onderzoek uit te gaan en nog een keer raften leek me eigenlijk zo gek nog niet. Het was echt in een heel mooi natuurgebied en we hadden echt geluk met het weer en uitzicht op de vulkaan.

De vulkaan kan je ook beklimmen, maar nog voordat ik had besloten of ik dit wel of niet wilde doen gooide het weer roet in het eten. De dagen hierna was het alleen maar bewolkt en regenachtig, waardoor ik de vulkaan vriendelijk heb afgeslagen. Met slecht weer vallen er veel activiteiten af, dus ben ik lekker naar de Termas Geometricas gegaan (natuurlijke thermaalbaden). 

Puerto Varas
De dag dat ik naar Puerto Varas ging was het super bewolkt en regende het, treurig! In de Termas Geometricas was ik een meisje (Laurence uit België) tegengekomen die ik al eerder had gezien in Santiago tijdens de free-walking tour. Zij bleek ook naar Puerto Varas te gaan, dus ik zag haar daar. Puerto Varas schijnt heel mooi te zijn, maar door de bewolking heb ik er helaas weinig van kunnen zien. Net als Pucon ligt Puerto Varas ook in het merendistrict van Chili en het uitzicht op het meer met de bergen en vulkanen op de achtergrond vind ik echt adembenemend (als het niet bewolkt is). In deze regio hebben vroeger veel Duitsers en Zwitsers zich gevestigd en dat is nog duidelijk te zien aan de huizen. Het lijkt soms net of je door de Zwitserse Alpen rondloopt. 

Chiloé
Na Puerto Varas ben ik samen met Laurence naar het eiland Chiloé gegaan. Ook zij wilde graag naar Patagonië - waar ik later heen zou gaan, dus vanaf hier heb ik tot het zuiden van Chili samen met haar gereisd. Het eiland Chiloé is voornamelijk bekend van de 16 houten kerken die op de lijst van Unesco staan. Ik heb er 4 van de 16 gezien en eerlijk gezegd had ik het gevoel dat ik ze daarmee eigenlijk ook allemaal wel gezien had. We hebben hier een dag een auto gehuurd en zijn hiermee vrijwel het hele eiland over gegaan. Ik blijf me verbazen over de schoonheid van de natuur, want wat was het ook hier weer mooi! Bijna alle huizen op Chiloé zijn van hout en vooral de huizen die op lange palen gebouwd zijn en half in het meer staan zijn erg indrukwekkend. Om het allemaal nog even af te toppen heb ik hier voor het eerst van m´n leven pinguïns in de natuur gespot, whoehoee!

Bariloche
Zoals ik hiervoor ook al schreef wilde ik heel graag naar Patagonië, het is hier namelijk nu zomer en dat is samen met de lente eigenlijk het enige seizoen dat Patagonië enigszins begaanbaar is. Er zijn verschillende manieren om helemaal in het zuiden te komen, maar omdat Patagonië ook voor een groot deel in Argentinië ligt besloot ik om via Argentinië Patagonië in te gaan. Na een busrit van ongeveer 8 uur kwamen we aan in Bariloche. Onderweg m´n ogen weer uitgekeken en wederom verrassend makkelijk de grens over gekomen, waarmee ik weer een stempeltje in mijn paspoort rijker ben! 

Ik had mezelf na Paaseiland nog zo beloofd om nooit meer een mountainbike te huren, maar nog geen krap een week later ben ik er alweer ingetrapt. Vanuit Bariloche kun je een super mooie mountainbiketocht maken, de Circuito Chico, een tochtje van slechts 32 km waar ik uiteraard geen nee tegen kon zeggen. We kregen een supersexy helm op en droegen een mooi oranje veiligheidsvestje waarop stond dat men minimaal 1,5 meter afstand van ons moest houden, wel zo veilig;). Gelukkig was deze mountainbike een soort van comfortabel (voor zover een mountainbike comfortabel kan zijn) en met het hele pretpakket waren we klaar om te gaan! Eenmaal onderweg was ik gelijk m'n ik-ga-nooit-meer-mountainbiken-houding kwijt. We fietsten langs de mooiste meren en hadden de beste uitzichten. De route ging heuvel op (ik zal eerlijk toegeven dat dat er niet heel soepel zal hebben uitgezien), maar waar je heuvel op gaat, ga je ook weer heuvel af! Dit lag meer in mijn straatje, gelukkig gingen we meer heuvel af dan op en vlogen die 32 km voorbij!

Bariloche is ook nog onderdeel van het merendistrict en nabij Bariloche zijn 7 meren gelegen. We zijn naar de Cerro Campanario gelopen, vanaf hier heb je een 360 graden uitzicht over Bariloche en de meren! Ik had de hele middag wel op de top kunnen blijven. Ik blijf het zeggen, maar wat was ook dit prachtig!

El Bolsón
Na Bariloche zijn we naar El Bolsón gegaan. Dit is een stadje dat ook wel bekend staat als hippie-dorp. We verbleven hier in een van de beste hostels waar ik heb geslapen. Het was een super relaxte plek midden in de natuur, waar iedere avond het haardvuurtje brandde en waar iedere ochtend zelfgemaakt brood met zelfgemaakte jam voor ons klaarstond. We hadden hier graag langer willen blijven, maar de 22 uur durende busrit naar El Chalten was al geboekt, dus we besloten het bij 2 nachten te houden.

Vanuit El Bolsón zijn er een aantal populaire wandelroutes die je kan doen, wij hebben de Cajon del Azul  gelopen. Een wandeling van 22km (ja lieve lezer, je leest het goed.. Myrna die een wandeling in de bergen van 22km maakt. En maak je borst maar nat, want dit is slechts het begin;)). Het was een super mooie wandeling door een bos-en bergachtig gebied met aan het einde uitzicht over een van de mooiste stukken van de rivier. Je kon hier zwemmen, maar het water was ijskoud en het was best bewolkt, leek mij een hele geldige reden om op het droge te blijven.  

El Chaltén
Vanuit El Bolsón namen we de bus naar El Chaltén, een busrit van 22 uur die ons naar Patagonië bracht. Ik moet zeggen dat ik de meeste tijd eigenlijk als een roosje geslapen heb. 's Ochtends met zonsopgang maakte Laurence me wakker omdat we echt een super mooi uitzicht hadden op de torens van de Fitz Roy, een heel bekend gebergte in Patagonië. 

Toen was het zover, we gingen de hike doen die ons naar de basis van de Fitz Roy zou brengen, deze wandeling wordt Laguna De Los Tres genoemd en is in totaal ong. 20 km lang. Eerlijk is eerlijk, ik zag een beetje op tegen deze hike, ik had namelijk een aantal mensen gesproken en die zeiden dat het laatste uur echt killing was. Vol goede moed begonnen we samen met Scott (Canadees) en Michael (Duitser) aan de wandeling. Het was echt een hele mooie wandeling door bebost gebied en toen begon de laatste kilometer. Man, wat een helse kilometer! Eerst denk je nog: beetje overdreven, één uur over één kilometer doen! Maar er was niks aan gelogen, in de laatste kilometer maak je namelijk een klim van 400 meter.. iets wat me niet elke dag overkomt! Maar hé we hebben het gehaald, na een uurtje bikkelen was hij daar: Fitz Roy. Wauw, wat is dit een indrukwekkend mooi gebergte! We hadden ook echt heel veel geluk met het weer, we konden namelijk alle torens van de Fitz Roy zien ondanks de lichte bewolking.

De dag erna heb ik samen met Laurence nog een hike van 18 km gedaan, gewoon omdat het kan. Deze hike bracht ons naar een meer waar ijsschotsen van een gletsjer in dreven en dat gaf ons vanuit een andere hoek uitzicht op de Fitz Roy. Het was de 18 km wandelen zeker waard!

El Calefate
Na El Chaltén zijn we met de bus naar El Calefate gegaan. Vanuit hier is het mogelijk om naar de Perito Moreno gletsjer te gaan. Een gigantische gletsjer die ongeveer 5 km lang is, 70 m boven het water uitsteekt en 130 m onder water zit. Omdat Laurence ziek was heb ik vanaf hier weer een aantal dagen alleen gereisd.

Ik had een tour geboekt naar de Perito Moreno, waarbij je ook op de gletsjer kan lopen. We kregen allemaal stijgijzers onder onze schoenen en daar gingen we! Lekker soepeltjes allemaal met de stijgijzers de gletsjer op, wat een ervaring! We hebben ongeveer 1,5 uur op de gletsjer gelopen en sloten de tour af met een glas whisky met daarin -tromgeroffel- het ijs van de gletsjer! Superleuk, dus voor deze keer gedaan alsof ik heel erg kan genieten van whisky. Hierna gingen we naar de balkonnen, vanwaar je een panoramazicht hebt over de gletsjer. Pas hier zie je hoe groot hij eigenlijk is. Als de zon erop schijnt dan vallen er soms brokken ijs naar beneden en dan klinkt het net als een enorme onweersbui! Wauw wat was deze gletsjer een indrukwekkend natuurverschijnsel!

Mijn verblijf in El Calefate heb ik afgesloten met het eten van Patagonisch lam, een typisch gerecht van daar. Ik had er iets heel bijzonders bij verwacht, maar de smaak was erg.. lammerig. Nee hoor, doe mij het Texelse lammetje maar!

Puerto Natales
Na El Calefate ben ik met de bus naar Puerto Natales gegaan, terug naar Chili! Dus weer een nieuw stempeltje in m'n paspoort, word ik toch vrolijk van. Puerto Natales is het beginpunt om een van de meest populaire nationale parken van Patagonië te bezoeken: Torres del Paine. Je kunt hier dagwandelingen doen en voor de fanatiekelingen is het mogelijk om meerdaagse hikes te doen. De populairste is de 'W trek', simpelweg zo genoemd omdat je de letter W loopt. Heel even heb ik overwogen om een fanatiekeling te zijn, maar een aantal weken voordat ik naar Puerto Natales ging kwam ik er achter dat ik dit minstens 3 maanden eerder al had moeten boeken, omdat alle plekken om te overnachten al vol waren geboekt. 

In Puerto Natales heb ik nog wel even gekeken wat er mogelijk was met betrekking tot het lopen van de 'W', nu was er nog wel het een en ander mogelijk maar dan moest ik kamperen en met een tent rondzeulen, hier heb ik even vriendelijk voor bedankt en toen was de keuze snel gemaakt om voor de 2 mogelijke dagwandelingen te gaan.

Laurence was inmiddels weer beter en ook in Puerto Natales, dus heb ik met haar en een Argentijn die we in El Chaltén waren tegen gekomen de hikes gedaan. De eerste hike in het park Torres del Paine was naar de Mirador (het uitkijkpunt) van Valle del Francés. Er was ons van tevoren gezegd dat het te doen was binnen een dag, maar om naar het beginpunt van deze hike te komen moet je eerst met een veerboot. Je raad het al, om weer terug te komen moet je ook met de veerboot. Aangezien de eerste boot die wij konden nemen pas om 11.50 uur aankwam en de laatste boot die we konden nemen om 18.30 uur weer vertrok zat er een beetje druk op de ketel. Nu klinkt 18 kilometer binnen 6,5 uur heel haalbaar, maar het is toch andere koek als deze kilometers in bergachtig gebied liggen in plaats van in de Nederlandse polder. 

De Argentijn (Ezequiel) had de vaart er goed in zitten, maar het leek wel hoe harder hij ging hoe langzamer ik ging. Nu ben ik al niet de snelste wandelaar (ik ben de eerste die het toegeeft), maar hoe hoger de druk werd hoe meer ik in slowmotion ging. Ik dacht: waar maken we ons druk om, ik haal het wel binnen de tijd. Dus op m'n eigen slakkengangetje ging ik door, na ruim 2 uur had ik m'n normale ritme weer te pakken en wat was het ook hier weer een mooie omgeving. Van meren met helderblauw water, riviertjes die van de berg af stroomden en waar we soms doorheen moesten lopen tot prachtig zicht op de bergtoppen en een gletsjer. Het laatste uur tot het uitkijkpunt was via grote rotsblokken omhoog. Het had die dag ervoor geregend, dus op sommige plekken was het behoorlijk glad. En ik zou mezelf niet zijn als ik niet even van de gelegenheid gebruik zou maken om heel elegant onderuit te gaan, dus dat heb ik maar gedaan (geen zorgen, gelukkig ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen). Eenmaal aangekomen bij de Mirador hadden we uitzicht op alles wat ik eerder beschreven heb, alleen nu zagen we het complete plaatje. Daarna weer als een speer naar beneden, want de tijd bleef doortikken. Omdat we wisten dat we de boot toch wel gingen halen hebben we het vrij relaxed gedaan op de terug weg en stonden we keurig om 18.15 uur bij de boot. Missie geslaagd! 

De dag erna gingen we voor één van de populairste wandelingen in Torres del Paine, we gingen naar het uitkijkpunt van de basis van de Torres. Wat ik toen nog niet wist is dat deze dag een nachtmerrie zou worden: gaat u zitten en ik neem u mee op reis.

Het begon allemaal rooskleurig, het beloofde net zo'n prachtige dag te worden als bij de tocht van de dag ervoor. We begonnen met z'n drieën aan de hike van in totaal 20 km. Het mocht de pret niet drukken dat de benen nog een klein beetje aan het tegenstribbelen waren door de hike van gisteren. Even eerlijk, we begonnen gewoon lekker. Ondanks dat het uitzicht vergelijkbaar schijnt te zijn met de Fitz Roy die we in El Chaltén hadden gezien, hielp het dat we mensen hadden gesproken die allemaal, stuk voor stuk, zeiden dat deze hike absoluut makkelijker was dan de hike naar Fitz Roy. Ik zal jullie vertellen, deze mensen zijn allemaal, stuk voor stuk, leugenaars!

Goed, het begon dus allemaal als een mooie dag. De eerste 30 minuten van de hike waren zoals het hoort. Prima weer, het eerste stuk was wel meer bergopwaarts dan we van tevoren gedacht hadden, maar dit soort verrassingen horen erbij. Na 30 minuten begon de ellende, het begon te regenen. Ook dit kan gebeuren. Hup, jas aan, rits dicht, capuchon op en door. Het begon hierbij ook een beetje te waaien en deze combinatie maakte het al wat frisser. Na een kwartiertje in de regen te hebben gelopen, stopten we even om te schuilen voor de regen. Laurence stelde voor om te wachten tot het gestopt was met regenen en tot haar broek weer droog was. Dit bleek de grap van de dag, want het is hierna geen seconde opgehouden met regenen. Omdat we allemaal de motivatie een beetje aan het kwijtraken waren begonnen we te zingen, het hondje van de bakker, daar boven op die berg, je kent het wel.. Het bekende repetoir. Hilarisch als een Franstalige en Spaanstalige dit nazingen. 

Toen we op ongeveer de helft van de heenweg waren was de lol er inmiddels wel vanaf. Bij letterlijk iedere stap die ik zette dacht ik: waar ben ik in hemelsnaam mee bezig. Na 3 uur was m´n waterdichte jas niet meer waterdicht en begonnen we aan het laatste uur. Ook dit was (net als bij Fitz Roy) 1 kilometer, alleen werd hier aangegeven dat we er ´slechts´ 45  minuten over zouden doen. Ik was al helemaal doorweekt toen we hieraan begonnen en toen we boven de boomgrens kwamen begon de echte ellende. Het ging vrij stijl bergopwaarts, de wind sneed door onze huid en inmiddels hadden we al van verschillende mensen gehoord dat er helemaal niks van het normaal zo mooie uitzicht te zien was. Wat had ik die laatste kilometer graag over willen slaan, maar we waren al zo ver dat het geen optie was om niet verder te gaan. Na 1 uur gedaan te hebben over de laatste kilometer en helemaal niks van het uitzicht gezien te hebben (was al voorspeld, maar toch erg jammer) was er letterlijk niks meer droog, waren m´n vingers net zo dik als opgezwollen worsten en was ik de volledige controle over m´n handen kwijt. 

Yes, we hadden ons doel bereikt, maar vraag me niet hoe! Nu moesten we nog 4 uur terug door de regen en wind. Dit verliep zo´n beetje hetzelfde als de heenweg, onderweg kwamen we langs een refugio (een soort herberg) waar we even op konden warmen. Slechste plan ooit natuurlijk, want voor even hadden we het ietsiepietsie warmer, maar daarna moesten we de kou weer trotseren. Klappertandend heb ik het laatste uur uitgelopen. Daarna nog 2 uur met ons natte pak in de bus naar Puerto Natales, heerlijk de warme douche in gesprongen en onder de wol gekropen. Wat was ik blij dat deze dag voorbij was en wat was ik blij dat we de ´W´ trek niet liepen! Jullie begrijpen, dit doe ik nooit meer! Maar wat ben ik trots op ons dat we de wandeling hebben uitgelopen!

Punta Arenas
Na lang genoeg in Puerto Natales te zijn geweest, ging ik samen met Laurence door naar Punta Arenas. Dit is de meest zuidelijke stad van Chili en de stad, vanwaar er veel excursies gaan naar het pinguïn-spotten. Laurence bleef 1 nachtje in Punta Arenas en ging hierna door naar Ushuaia in Argentinië (ook wel bekend als ´het einde van de wereld´). Na ongeveer 3 weken samen te hebben gereisd, scheidden hier onze wegen dan ook. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje verzaakt heb in Punta Arenas. Er werd flink geld gevraagd om 1 uurtje pinguïns te spotten en zo dolenthousiast was ik nou ook weer niet. Daarna heb ik nog stad en land afgezocht naar een touroperator die kayaktours op zee aanbood (hier had ik serieus wel oren naar, en het schijnt dat je dat vanaf hier goed kunt doen), maar opeens bleek niemand het aan te bieden en werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Klaar mee. En om eerlijk te zijn was het bijna 8 uur wandelen in de regen me toch niet in de koude kleren gaan zitten, dus heb ik mijn dagen in Punta Arenas rustig versleten. 

Vanuit Punta Arenas wilde ik naar het noorden van Chili. Ik had gekeken wat mijn opties waren, maar omdat Chili zo lang is zou ik met de bus ruim 70 uur onderweg zijn. Deze optie sloeg ik graag even over, dus zat er niks anders op dan te vliegen. Ik had al online gekeken, maar het was vrij prijzig. Stiekem hoopte ik dat als ik langs een kantoortje zou gaan me een mooie last minute aangeboden kon worden. Die hoop vervloog al snel toen de beste man me vertelde dat ik ruim 470 euries op kon hoesten. Ik dacht dat hij een geintje maakte, maar hij was bloedje serieus. Ik heb vriendelijk bedankt. Gelukkig kon ik een prima ticket vinden vanuit Puerto Natales naar Calama, dus ben ik voor 1 nachtje terug gegaan naar Puerto Natales en vanaf hier heb ik het zuiden van Chili achter me gelaten!

San Pedro de Atacama
Na de vlucht vanuit Puerto Natales via Santiago naar Calama ben ik met de bus naar San Pedro de Atacama gegaan. Dit ligt in de Atacama woestijn, de droogste woestijn van de wereld. Het regent hier in ongeveer 750 jaar net zoveel als in Nederland in 1 jaar, is bijna niet voor te stellen! En goeidedag, de warmte van de woestijn is wel even wat anders dan het druilerige weer wat ik in Patagonië gehad heb. Het plaatsje is gelegen op 2400 meter hoogte en samen met de droogte vormt dit de perfecte combinatie voor hele heldere nachten waarbij je heel veel sterren ziet. Ondanks dat het de droogste woestijn is, is het één van de minder hete woestijnen. In de zomer overdag zo´n 30 graden (heb ik me laten vertellen) en ´s nachts koelt het flink af! 

San Pedro de Atacama is niet te vergelijken met de rest wat ik gezien heb van Chili, is ook niet zo gek natuurlijk aangezien Chili ongeveer 4275m lang is! De meeste huizen in San Pedro zijn een van een soort klei (althans, zo ziet het eruit) en de meeste mensen zouden qua uiterlijk net zo goed uit Bolivia kunnen komen. 

Ik was met Kerst in San Pedro de Atacama, maar het kerstgevoel was totaal afwezig. Waar we in Nederland overspoeld worden met kerstversiering, kerstliedjes, foute kersttruien, glinsterend inpakpapier, overvolle winkelstraten en kerstkoekjes, was dat hier allemaal niet. Hier en daar spotte ik een verloren kerstboom. Geen kerstgevoel dus en in Chili is, in tegenstelling tot in Nederland, 24 december de belangrijkste dag van kerst. In Nederland is Kerstavond pas het begin en op Eerste Kerstdag zijn we goed op dreef om op Tweede Kerstdag nog vrolijk even door te gaan waar we gebleven waren. Wat heb ik gedaan met Kerst? Ik heb op 24 december met de mensen uit het hostel (2 Chilenen en 1 Turk) lekker gebarbecued rond middernacht. Was superlekker en gezellig! Maar het ´I am dreaming of a white Christmas´ gevoel was ver te zoeken.

Op Eerste Kerstdag heb ik een tour gedaan naar de Valle de la Luna (de maanvallei). Dit is een landschap wat, je raad het nooit, doet denken aan de maan. Was echt heel mooi, vanaf hier ook de zonsondergang bekeken! Wat houd ik toch van de magie die een zonsondergang met zich mee kan brengen!

Tweede Kerstdag was m´n laatste dag in San Pedro de Atacama en daarmee tevens m´n laatste dag in Chili, want hierna zet ik mijn avontuur voort in Bolivia! Ik heb deze dag een tour gedaan naar de Piedras Rojas, wederom een hele mooie natuur met prachtige meren en rode rotsachtige landschappen. Onderweg nog even een stop gemaakt om foto´s te maken van een vulkaan en vicuña´s (deze dieren zijn familie van de lama). Al lag deze stop niet helemaal in de planning, het had namelijk niet veel langer moeten duren of we hadden een klapband. Dus hupsakee, bandje verwisseld en weer door. We eindigden bij een klein zoutmeer (een voorproefje op wat er komen gaat in Bolivia) en hier zaten ook een aantal flamingo´s! Jaaaa, voor het eerst van m´n leven echte flamingo´s in het wild gezien. Grappig om te weten, vond ik, is dat ze de roze kleur krijgen door hun eten (piepkleine garnaaltjes) en dat de mannetjes rozer worden dan de vrouwtjes. Dit om indruk te maken op de vrouwtjes, net als de pauw. 

Ik heb mijn avontuur in Chili afgesloten met het spotten van 10 vallende sterren. Wauw, wat is een hemel vol sterren toch magisch! Het is bijzonder dat één land zoveel veelzijdigheid met zich mee kan brengen, het merendistrict, Patagonië, Paaseiland en de woestijn. Ik kan alleen maar zeggen: Chili, wat ben je mooi! En wat heb ik een zin in het volgende land waar ik heen ga: Bolivia, here I come!